“Iedere keer 
krijg ik het letterlijk en figuurlijk benauwd als ik de verhalen hoor van de grote groep migrantenouderen. Verhalen over de moeilijke situatie waarin zij verkeren en die beleidsmakers en onderzoekers slechts mondjesmaat bereiken. Snappen we wel hoe urgent en dringend de situatie voor deze ouderen is? Ik moet denken aan een Turks spreekwoord: ‘als een baby niet huilt krijgt ze geen speen’. Misschien moeten migrantenouderen het Malieveld gaan bestormen. Zij hebben gedroomd van een fijne oude dag. Maar getuige hun verhalen zit een grote groep vast in een nachtmerrie”.
In haar blog uit Fatoş Ipek-Demir haar frustraties over het gebrek aan een gevoel van urgentie bij beleidsmakers en professionals als het gaat om de situatie van migrantenouderen. Naar aanleiding van haar deelname aan een conferentie constateert ze dat een van de redenen daarvoor is dat het werkveld bestaat uit ‘werkpaarden’ en ‘sierpaarden’: “Er zijn een paar werkpaarden, ploeteraars: mensen die met weinig middelen de zorg voor migrantenouderen proberen te verbeteren door het delen van (ervaringsdeskundige) verhalen. Die als sleutelpersoon, projectleider of adviseur migrantenouderen actief benaderen, bereiken, betrekken en ondersteunen. Die zich dag en nacht druk maken voor migrantenouderen omdat ze niet willen dat hun kinderen datgene meemaken wat zij met hun ouders meemaken. Die soms zelf niet (meer) betaald kunnen werken en dit dan maar vrijwillig doen. Die blij zijn met een boekenbon, bloemen of een podium waar verhalen (h)erkend worden. Maar de meeste deelnemers aan deze conferentie zijn sierpaarden: professionals die werken vanuit een comfortabele en betaalde positie bij een organisatie die gefinancierd wordt door de overheid. Veelal witte professionals die de opdracht hebben om migrantenouderen te bereiken. En die hiervoor de hulp van de werkpaarden moeten inroepen”.
Fatoş droomt van politici en professionals overal in het land die de urgentie en de verantwoordelijkheid voelen en alles in het werk stellen om voor álle ouderen in Nederland een fijne oude dag mogelijk te maken. Die hun nek uitsteken om de vele drempels uit de weg te ruimen. Ze droomt van een belangenorganisatie en kenniscentrum voor migrantenouderen dat met een groot landelijk programma alle urgente thema’s met visie en middelen kan aanpakken. En ze blijft dromen van een fijne oude dag voor iedereen.
Lees hier haar blog